Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/97

 — Cóż on robi? — zapytał Clennam, pragnąc dojść do zrozumienia tej zagadki.
 — To jedyna jego rozrywka — westchnęła, potrząsając głową pani Chivery. — Nie chce wyjść z domu nawet na podwórze, jeżeli tam nie suszy się bielizna. Ale między bielizną siedzi godzinami, tak, godzinami, i mówi, że mu się zdaje, iż jest w gaju.
 Otarła oczy fartuchem i powróciła z gościem do sklepiku.
 — Proszę, niech pan siada — mówiła. — Pan się z pewnością dziwi, co się stało z Johnem, więc powiem panu jedno słowo: maleńka Dorrit. Przez nią pęka mu serce i niech pan sam powie, kto nam wynagrodzi, jeśli mu serce pęknie?
 Oczekiwała chwilę odpowiedzi, potem zaczęła znowu.
 — Pan ma wpływ na tę rodzinę, panie Clennam, pan jest z nimi w przyjaźni, więc czyby pan nie zechciał pomóc nam w tem nieszczęściu ze względu na tę małą i na Johna?
 — Jestem tak zadziwiony — odezwał się nakoniec Artur — tak nie mogę tego wszystkiego zrozumieć, że... przynajmniej muszę zadać kilka pytań. Czy miss Emi zna syna pani?
 — Ależ, panie! wychowywali się razem, bawili się od dziecka na podwórzu.
 — Czy wie, że syn pani ją kocha?
 — Zdaje mi się! — odpowiedziała z przekonaniem. — Widuje go co niedziela i chyba dosyć spojrzeć na laskę, jaką sobie kupił. Taki John nie kupiłby przecież laski z rączką ze słoniowej kości! Skądżebym ja wiedziała, gdyby nie to?
 — Może miss Dorrit nie zrozumiała tego?
 — No, to zrozumiała, kiedy jej powiedział.
 — Czy pani jest tego pewna?
 — Proszę pana — przemówiła zacna matka głosem, nie dopuszczającym żadnej wątpliwości — własnemi oczami patrzyłam na niego, kiedy wychodził z domu, i własnemi oczami widziałam, kiedy wrócił. To już chyba wystarczy panu?
 — Niezupełnie. Pragnąłbym wiedzieć, jak pani to sobie tłumaczy.