Strona:PL Karol Dickens - Opowieść o dwóch miastach Tom I.djvu/067

 „Tak. Z tem zastrzeżeniem, że zauważyłem, iż obaj byli tchórzliwi i zaniepokojeni, jak i ja sam, a podsądny nie wygląda na tchórza“.
 „Nigdy nie spotkał się pan z udanem tchórzostwem?“
 „Owszem! Nieraz!“
 „Panie Lorry! Niech się pan raz jeszcze przyjrzy podsądnemu! Czy widział go już pan w swojem życiu?“
 „Widziałem“.
 „Kiedy?“
 „W parę dni później, kiedy wracałem z Francji. Podsądny wsiadł w Calais na ten sam okręt, którym jechałem, i odbyliśmy podróż razem“.
 „O której godzinie wsiadł na okręt?“
 „Trochę po północy“.
 „Późną nocą. Czy tylko on wsiadł na okręt o tak spóźnionej porze?“
 „Przypadkowo — tylko on“.
 „Niech pan nigdy nie mówi przypadkowo, panie Lorry! Więc tylko on jeden wsiadł na okręt o tak późnej porze?“
 „Tak“.
 „Czy podróżował pan sam, panie Lorry, czy w towarzystwie?“
 „W towarzystwie dwóch osób. Mężczyzny i kobiety. Są tu, w tej sali“.
 „Są tutaj. Czy rozmawiał pan z podsądnym?“
 „Niewiele. Była burza. Podróż jest długa i uciążliwa. Prawie zupełnie nie wstawałem z sofy“.
 „Panna Manette!“
 Młoda dama, na którą przedtem zwrócone były oczy wszystkich i na którą również teraz patrzyły wszystkie oczy, podniosła się z miejsca. Ojciec wstał również, trzymając ją pod ramię.
 „Panno Manette! Proszę spojrzeć na podsądnego!“
 Spojrzenie pięknej, młodej dziewczyny, w którem było tyle powagi i współczucia, okazało się dla podsądnego o wiele trudniejsze do zniesienia niż spojrzenie całego tłumu. Stojąc tak, zdala od niej, samotny na progu swego grobu, nie widząc w jej oczach śladu zwykłej ciekawości — nie mógł panować dłużej nad nerwami. Prawa jego ręka zaczęła rozsypane źdźbła trawy układać w fantastyczne klomby kwiatowe w nieistniejących ogrodach. Z wysiłku zapanowania nad drżeniem ust zbielały mu wargi. Wszystka krew odpłynęła mu do serca. Muchy znów brzęczały głośno...
 „Panno Manette! Czy widziała pani kiedy podsądnego?“
 „Tak, panie“.
 „Gdzie?“