Strona:PL Karol Dickens - Opowieść wigilijna.djvu/090

pomówić.“ — Oczarował mnie, nie tak obietnicami, jak uprzejmością, grzecznością. Myślałby kto, że on jest z nami w stosunkach przyjaźni i że znał osobiście Tomaszka.
 — Ten pan ma zacne, szlachetne serce, — tak mi się zdaje — wtrąciła pani Cratchit.
 — Nie wątpiłabyś wcale o tem, gdybyś z nim raz przynajmniej mówiła. Anioł, nie człowiek, — nicby mnie zdziwiło, gdybym się dowiedział, że znalazł dla Piotra korzystne miejsce.
 — Czy słyszysz, Piotrze? — rzekła pani Cratchit.
 — A wtedy — zawołała któraś z dziewcząt — Piotruś się ożeni i założy handel!
 — Proszę mi nie wspominać o małżeństwie — rzekł Piotr, wykrzywiając się z powagą.
 — Niema nic niemożliwego na świecie — dodał Bob — jestem jednak przekonany, że w jaki bądź sposób los nas rozłączy, nikt z was nie zapomni o biednem mojem dziecięciu, nikt nie zapomni o tem pierwszem rozłączeniu!
 — Nikt i nigdy! — zawołali wszyscy razem.
 — I wiem — tak — śmiało mogę to wyrzec — że przez pamięć na słodycz, cierpliwość, łagodność i dolegliwości biednego Tomaszka wszyscy będziecie łagodni, cierpliwi, miłujący się nawzajem.
 — Tak, kochany, drogi ojcze!
 — Błogosławię was z całej duszy, z całego serca!
 Wszyscy się uścisnęli, ucałowali, wszyscy mieli łzy w oczach.
 — Duchu! — rzekł Scrooge — przeczucie mi mówi, że godzina naszego rozstania się zbliża, — czuję to.