Strona:PL Karol Dickens - Opowieść wigilijna.djvu/099

 — Czy pan jest w domu, moje dziecię? — zapytał nieśmiało służącej.
 — Jest, proszę pana.
 — A gdzie?
 — W pokoju jadalnym, — z panią. Zaprowadzę pana do sali i dam znać państwu.
 — Dziękuję — twój pan zna mię bardzo dobrze — prowadź mnie do jadalnego pokoju. Tu! dobrze — dziękuję ci.
 Otworzył drzwi zwolna, nieśmiało. Młoda para kręciła się około stołu przygotowanego do obiadu. Pani oglądała wszystko starannie.
 — Alfredzie! — rzekł Scrooge.
 — Mój Boże! — zawołała z przelęknieniem siostrzenica.
 — Kto tam? — zapytał Alfred.
 — To ja, wuj Scrooge, proszę się uspokoić, wszakżeś mnie prosił wczoraj na obiad, czy mogę wejść, Alfredzie?
 Czy mógł?! — Alfred go porwał i wniósł prawie na środek pokoju — mało go nie roztrząsł z radości. W pięć minut Scrooge był jak u siebie. Przyjęto go serdecznie, radośnie. Siostrzeniec, jego żona, goście, którzy później przybyli — wszyscy byli z wielkim dlań szacunkiem i uprzejmością. Bawiono się wybornie. Scrooge śmiał się i zachęcał całe towarzystwo do wesołości, zapraszając do siebie za kilka dni — gdy urządzi mieszkanie.
 Nazajutrz rano — raniuteńko, był już w kantorze. Koniecznie chciał wyprzedzić swego buchaltera i schwytać go na gorącym uczynku spóźnienia. Udało