Strona:PL Karol Dickens - Walka życia.djvu/36

 — A więc jest naparstek? — rzekł pan Snitczy, zabawiając się jej kosztem. — Cóż on wreszcie mówi?
 — Tu napisane — odpowiedziała Klemensi, sylabizując i obracając dokoła naparstek — prze—bacz i za—pom—nij.
 Snitczy i Kreggs zanosili się od śmiechu.
 — Zadziwiająco dobrze! — zawołał Snitczy.
 — I jak łatwo — wtrącił Kreggs.
 — Jaka głęboka znajomość ludzkiej natury! — rzekł Snitczy.
 — I jak się to da zastosować we wszystkich życiowych kwestyach — dodał Kreggs.
 — A tarka? — zapytała głowa firmy „Snitczy i Kreggs“.
 — Tarka mówi — rzekła Klemensi — u—czyń dru—gie— mu, cze—go prag—niesz dla sie—bie.
 — To znaczy, utop bliźniego, jeśli nie chcesz, żeby ciebie utopili — objaśnił Snitczy.
 — Nie rozumiem, panie — odpowiedziała, wstrząsając głową, Klemensi — nie jestem przecież adwokatem.
 — Ręczę, doktorze — rzekł Snitczy, szybko zwracając się w jego stronę, chcąc widocznie złagodzić wyrażenie Klemensi — że, jeśliby była adwokatem, przekonałaby się, że tego prawidła trzyma się połowa jej klientów. W tem oni wszyscy są podobni, że nie zważają na różne szczególne okoliczności, lecz zawsze nas obwiniają. W naszem zajęciu przeważnie mamy