Strona:PL Karol Dickens - Walka życia.djvu/79

 Wzrok gości kierował się na Merion, życzyli jej powrotu Alfreda. Czcigodne mamusie, wachlując się, znajdowały ją cokolwiek za młodą i wątłą do cichego, rodzinnego życia, a ojcowie ku wielkiemu niezadowoleniu żon, zachwycali się jej pięknością. Dziewice zazdrościły jej — a młodzieńcy jemu. Zakochane parki korzystały z wygodnej sposobności, a wszyscy byli podnieceni i z niecierpliwością czekali.
 Pani Kreggs weszła pod rękę z panem Kreggsem, a pani Snitczy sama.
 — Gdzież on? — zapytał doktor.
 Zdawało się, że zdobiący kapelusz pani Snitczy ptak rajski ożył i zatrzepotał, kiedy dama ta odrzekła, że bez wątpienia będzie o tem wiedział pan Kreggs; „jej“ zaś nigdy nic nie wiadomo.
 — Wstrętny kantor! — dodała pani Kreggs.
 — Oby spłonął! — dorzuciła Snitczy.
 — On... on miał mały interesik; który może go zatrzymał, — rzekł pan Kreggs, niespokojnie oglądając się wokoło.
 — Interesik, a nic pan nie mówił! — powiedziała pani Snitczy.
 — Wiemy, co to znaczy interesik! — dodała pani Kreggs.
 Widocznie dlatego, że ani jedna, ani druga nie wiedziała, o co chodzi, rajski ptak pani Snitczy tak nienaturalnie trzepotał, a wisiorki