Strona:PL Karol Dickens - Walka życia.djvu/97

 — Myślałem, że odmówi — odpowiedział Ben.
 — Powiedział: choć byście nie wiem wiele mieli dzieci, leczenie ich nic was nie będzie kosztowało.
 Twarz pana Britena nabrała poważnego wyrazu i patrzył ze skupieniem na ścianę.
 — No, czyż to nie poczciwa dusza, Ben? — rzekła Klemensi.
 — Poczciwa, Klemm. Co się mnie tyczy, to w żadnym razie nie chcę zła rugować jego dobrocią.
 — Rozumie się, rozumie się — rzekła Klemensi. — A nasz ponny? Wszystko to będzie kosztowało ośm funtów i dwa pensy; nie prawda, że nie źle? Jak myślisz?
 — Stosunkowo nie źle — potwierdził Briten.
 — Jestem rada, żeś zadowolony! — zawołała żona — choć byłam o tem przekonaną. No na razie zostawmy to. Weź wszystkie kwity. Ach, poczekaj! Oto jeszcze jakieś niemiłe ogłoszenie: trzeba je wywiesić. Jeszcze nie wyschło, wprost z drukarni. Popatrz, jak przyjemnie pachnie.
 — Co to takiego? — spytał Ben, rozkładając papier.
 — Nie wiem, nie czytałam — odpowiedziała żona.