Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/128

silne wrażenie, że i ja zacząłem niemi pogardzać.
 Wygrała, na mnie przyszła kolej rozdawać. Rozdałem, jak należało, choć doskonale wiedziałem, że śledzi mnie, czy nie rozdam fałszywie. Za to nazwała mię głupim, niezgrabnym malcem.
 — Dlaczego nic na nią nie powiesz — spytała mię pani Chewiszem. — Nagadała ci tyle niegrzeczności, a tyś do tej chwili nic na nią nie powiedział. Co myślisz o niej?
 — Nie chciałbym mówić tego — odpowiedziałem zmieszany.
 — Powiedz mi do ucha — rzekła, schylając się ku mnie.
 — Myślę, że bardzo harda — szepnąłem.
 — Jeszcze co?
 — Ze bardzo piękna.
 — A dalej?
 — Zuchwała (Estella rzuciła na mnie wzrokiem żywej niechęci).
 — A więcej?
 — Chciałbym iść do domu.
 — I nigdy więcej nie widzieć jej, chociaż jest tak piękną.
 — Nie mogę powiedzieć wprost, że nie chciałbym jej nigdy widzieć, ale chciałbym iść już do domu.
 — Już wnet pójdziesz. — Dokończ najpierw gry.