Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/143

 — Czy przypominasz sobie, co mówiłem o pani Chewiszem?
 — Przypominam? Wierzę ci... cuda i tyle!
 — Ach, jak to przykro, Józefie! To wszystko nieprawda.
 — Wszystko, coś opowiadał? — zawołał z najwyższem zdziwieniem Józef, opierając się na poręczy krzesła. — Czy chcesz powiedzieć, że to...
 — Tak, chcę... tak, to było kłamstwo!
 — Ale nie wszystko! Nie chcesz powiedzieć, że nie było karety z... czar... nego... aksamitu? — Stałem i przeczyłem głową. — Ale były tam psy? No, — mówił Józef starając się mnie przekonać — no, jeśli nie było cielęcych kotletów, to psy już z pewnością były?
 — Nie, Józefie!
 — Jeden pies? — ciągnął Józef. — Szczeniak?
 — Nie, psów zupełnie nie było. Popatrzyłem na niego beznadziejnie... Józef spojrzał na mnie z przerażeniem.
 — Pip, przyjacielu! To nie może być, stary towarzyszu! Mówię ci... Coś chciał przez to osiągnąć?...
 — Przykro, Józiu! Nieprawdaż?
 — Przykro! — zawołał Józef. — Dziwne to! Jakiż zły duch cię opętał?
 — Nie wiem, Józiu! Chciałbym, żebyś