Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/153

 Zupełnie nie znam tej miejscowości, ale zdaje mi się, że w kierunku rzeki okolica powinna być pustynna.
 — Wszędzie moczary.
 — Oczywiście tak być musi. Czy nie włóczą się tu cygani, albo zbiegi, albo też wogóle jacy oberwańcy?
 — Nie — odpowiedział Józef — więźniowie tylko i to rzadko. Niezbyt chętnie ich łapiemy. Prawda, panie Uopsel?
 Pan Uopsel, wspomniawszy widocznie o swych przygodach owego wieczora, zgodził się z Józefem, ale bez wielkiego zapału.
 — Widocznie łapaliście ich kiedyś?
 — Tylko raz. Właściwie nie po to chodziliśmy; uczestniczyliśmy, by się przypatrzyć... ja, pan Uopsel i Pip... Prawda, Pip?
 — Tak, Józiu!
 Nieznajomy znów popatrzył na mnie i przymknął oko, jakby celował we mnie z niewidzialnej strzelby i rzekł:
 — Prawdziwy woreczek z kośćmi ten młodzieniec... jak go nazywacie.
 — Pip?
 — Ochrzczony tak?
 — Nie, to nie chrzestne imię.
 — Przezwany Pipem?
 — Nie — odpowiedział Józef. — W dzieciństwie sam się tak nazwał, no i stąd wszyscy inni zaczęli go tak nazywać.