Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/163

 — O, byłam pewna! Co to jeszcze dalej będzie?
 Kamilla zaś z niezadowoleniem dodała:
 — Widzieliście takie fantazye? To myśl!
 Kiedyśmy szli ze świecą ciemnym korytarzem, Estella nagle zatrzymała się, a oglądnąwszy się dookoła z zaczepną miną pochyliła swą twarz ku mojej.
 — No?
 — Co, panienko? — spytałem, potknąwszy się i o mało nie wpadłszy na nią.
 Stała i patrzyła na mnie a ja na nią.
 — Jestem piękna?
 — Tak! Zdaje mi się, że bardzo piękna!
 — Jestem zuchwała?
 — Dziś nie tak, jak przeszłego razu — odpowiedziałem.
 — Nie tak?
 — Nie.
 Zadając ostatnie pytanie, silnie zarumieniła się i nie zdążyłem odpowiedzieć, gdy nagle z rozmachem uderzyła mię w twarz.
 — No? — rzekła. — Cóż teraz myślisz o mnie, ty małe i ordynarne straszydło?
 — Nie powiem.
 — Dlatego, że chcesz powiedzieć tam na górze? Czy nie?
 — Nie — odrzekłem — nie dlatego.
 — Dlaczego nie płaczesz, głupcze?