Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/189

 Jakby to nie oni gnębili mą duszę swemi naradami.
 Udręka ta wiele razy się powtarzała i byłaby może ciągnęła się bez końca, gdyby pewnego pięknego dnia pani Chewiszem nie zatrzymała się, podczas wędrówki po sali wsparta na mem ramieniu i nie rzekła mi z odcieniem pewnego niezadowolenia:
 — Znacznieś już wyrósł, Pip!
 W odpowiedzi na to mogłem tylko spojrzeć na nią w głębokiem zamyśleniu na znak, że stało się to z mocy zupełnie nie zawisłych ode mnie okoliczności.
 Nic nie mówiąc zatrzymała się po chwili i znowu spojrzała na mnie; poczem jeszcze raz spojrzała, a wreszcie przybrała posępną minę. Za drugim razem gdyśmy skończyli zwykłą przechadzkę i odprowadziłem ją do krzesła przy stole toaletowym, zatrzymała mię niecierpliwym ruchem palców.
 — Powiedz mi, jak nazywają twego kowala?
 — Józef Hardżeri, pani!
 — To ten sam majster, u którego masz się uczyć?
 — Tak, pani!
 — Im prędzej zaczniesz, tem lepiej. Jak myślisz, czy zgodzi się przyjść tu i umówić się.
 Odpowiedziałem, że bez wątpienia poczyta to sobie za wielki zaszczyt.