Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/193

działa przy stole toaletowym i natychmiast zwróciła się do nas.
 — O! — rzekła do Józefa. — Jesteście szwagrem tego malca?
 Nigdy nie wyobrażałem sobie, żeby kochany drogi Józef mógł tak mało być podobnym do siebie, a więcej do dzikiego ptaka; stał milcząc z nastroszonemi włosami i otwartemi ustami, jak pisklę, czekające na robaczka.
 — Jesteście mężem siostry tego chłopca?
 Było mi nieprzyjemnie, że Józef w ciągu całej rozmowy zwracał się do mnie a nie do pani Chewiszem.
 — Już ci mówiłem, Pip, że ożeniłem się z twą siostrą wtedy, gdym — został samotnym i bardzo smutnym.
 — Tak! — rzekła pani Chewiszem. — I wychowaliście chłopca w tym celu, by został waszym pomocnikiem, nieprawda?
 — Wiesz przecież, Pip, że zawsze byliśmy przyjaciółmi i dawno już postanowiliśmy, że tak będzie nam weselej. Tylko ot co, Pip; jeśli masz cokolwiek przeciw memu zajęciu... a co prawda, to przy niem dużo sadzy i kopcia i tym podobnych rzeczy... o czem oni, widzisz, nawet pojęcia nie mają... a przecież?
 — Czy ma co chłopiec przeciw temu rzemiosłu? Czy mu się ono podoba?
 — Jak ci dobrze wiadomo, Pip, było to