Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/197

 — No! — zawołała siostra, zwracając się równocześnie do nas obu. — Cóż tam takiego stało się z wami? Dziwi mię to doprawdy, że jeszczeście zdecydowali się zniżyć do tak marnego towarzystwa, jak nasze!
 — Pani Chewiszem bardzo polecała mi, abym złożył... pozdrowienie czy uszanowanie, Pip?
 — Pozdrowienie — odpowiedziałem.
 — I ja tak myślę, pozdrowienie pani Józefowej.
 — Dziękuję, niema co mówić! — rzekła siostra, której widocznie to pochlebiło.
 — I życzenie — ciągnął Józef znowu patrząc na mnie, jakby chciał sobie coś przypomnieć — jeśliby zdrowie pani Chewiszem dozwoliło... jak dalej, Pip?
 — Mieć przyjemność widzenia — dodałem.
 — Przyjemność widzenia pani Hardżeri — dokończył i głęboko westchnął.
 —Tak! — zawołała siostra, rzucając łagodniejszy wzrok na Pembelczuka. — Byłoby delikatniej z jej strony przysłać takie zaproszenie odrazu. Ale lepiej późno, niż nigdy. No a temu narwańcowi co dała?
 — Nic mu nie dała!
 Pani Józefowa już miała wybuchnąć, ale Józef uprzedził ją.
 — To, co dała, dała jego przyjaciołom. A przyjaciółmi jego — zaczął objaśniać — na-