Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/198

zywam ręce jego siostry, pani Hardżeri. I tak nawet powiedziała „pani Hardżeri“. Widocznie nie wiedziała, jak ma powiedzieć — dodał z zamyślonym wyrazem... Józefowej czy Jerzowej Hardżeri.
 Siostra spojrzała na Pembelczuka, który siedział, opierając ręce na poręczy drewnianego krzesła i kiwał głową, jakby dając przez to poznać, że wszystko już przedtem przewidział.
 — A wielście otrzymali? — spytała i zaśmiała się. Naprawdę zaśmiała się.
 — A co powie szanowne towarzystwo o dziesięciu funtach — spytał Józef.
 — Powie — odpowiedziała siostra — bardzo dobrze. Nie nadzwyczajnie wiele, ale już dobrze.
 — No, ale tu więcej.
 Obrzydliwy łgarz Pembelczuk kiwnął porozumiewająco głową i rzekł, pocierając poręcze swego krzesła:
 — Z pewnością więcej!
 — Nie myśli pan, że... — zaczęła siostra.
 — Tak, myślę pani! Ale niech pani chwilkę poczeka. Mów dalej Józefie! No dobrze... Dalej!
 — Co powie kompania o dwudziestu funtach?
 — Powie, że doskonale.
 — Tak! a więc jest tu więcej, niż dwadzieścia funtów.