Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/297

 — Głupcze! — rzekł mu po cichu koncypient, trącając go łokciem. — Jakiś ty niedomyślny. Czegóż mówisz mu to w oczy.
 — Pytam po raz drugi, bezmyślny głupcze, i po raz ostatni: — na co może przysiądz człowiek, któregoście tu przyprowadzili?
 Majk uparcie patrzył na mego opiekuna, jakby starając się z jego twarzy odgadnąć zagadkę i zwolna odpowiedział:
 — O charakterze jego i o tem, że był z nim i nie opuszczał go całą noc.
 — No, bądźcie ostrożni. Co to za człowiek?
 Majk patrzył na czapkę... na podłogę... na sufit... na koncypienta i na mnie i wahając się odrzekł:
 — Przebraliśmy go jak...
 — Co? Znowu? Znowu?
 — Głupi! — powtórzył koncypient, trącając go znów łokciem.
 Bezradnie oglądnął się wkoło, nagle rezolutnie zaczął:
 — Jeździ, jako szanowny roznosiciel ciastek....
 — Czy jest tu?
 — Zostawiłem go na schodach na rogu ulicy.
 — Przeprowadź go koło okna, abym mógł go zobaczyć.
 Wszyscy podeszliśmy do okna i skryci za firanką, widzieliśmy Majka, który przeszedł,