Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/301

 — Tu w Londynie ograbią pana jeszcze, oszukają jak należy, pobiją. — Ludzi, jak wogóle wszędzie, znajdzie się i tu wielu do tych rzeczy.
 — Z nieprzyjaźni i złości — dodałem starając się cokolwiek złagodzić jego słowa.
 — O, nie wiem, czy to nieprzyjaźń czy złość. Chodzi o to..., że dla zysku ludzie na wszystko gotowi.
 — To jeszcze gorzej.
 — Tak pan myśli? Zresztą i ja powiedziałbym to samo.
 Uemnik miał kapelusz nasunięty na tył głowy, szedł, patrząc naprzód z wyrazem obojętnym, widocznie nic na ulicy nie zwracało jego uwagi, a usta jego tak były uformowane, jakby się wciąż uśmiechał. Zdołaliśmy dojść na Holborn — Gill, zanim przekonałem się, że to uśmiech bezwiedny, w rzeczywistości zaś nigdy się nie śmieje.
 — Pan wie, gdzie mieszka pan Mateusz Poket?
 — Tak, na Hammer-Smit, w zapadłej części Londynu. — odpowiedział, wskazując głową w tę stronę.
 — Daleko, stąd?
 — Dosyć... pięć mil.
 — Pan go zna?
 — Tak, ale pan poddaje mnie formalnemu badaniu, — rzekł Uemnik, — tak znam go.... znam.