Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/308

 — Wówczas nie byt pan w tak dobrych stosunkach majątkowych? — spytał Poket.
 — Nie.
 — Słyszałem, że stało się to niedawno. Ja też miałem wówczas nadzieję pozyskania majątku.
 — Czyż?
 — Tak, Pani Chewiszem sprowadziła mnie, chcąc przekonać się, czy się jej nie spodobam. Ale nie mogła mnie polubić.... nie mogła.
 Muszę dodać, że byłem bardzo zmieszany, słysząc to.
 — Ma zły gust — rzekł, śmiejąc się Poket — ale fakt jest faktem. Sprowadziła mnie, chcąc to uczynić i jeślibym wyszedł zwycięsko z tej próby, z pewnością nagrodziłaby mnie majątkiem, a może nawet uczyniłaby mnie czemś dla Estelli.
 — To znaczy czem?
 Rozkładał owoce na talerzykach, gdyśmy rozmawiali, co odrywało do pewnego stopnia jego uwagę tak, że mówił z przerwami.
 — No, połączyłaby nas... zaręczyła, pożeniła... jak się to mówi. Znajdź pan sam określenie tego.
 — I lekko pan zniósł niepowodzenie?
 — N-o! Nie bardzo na to liczyłem. To prawdziwa Tatarka.
 — Pani Chewiszem?
 — Nie o niej mówię, tylko o Estelli. — Dziewczyna uparta, złośliwa i kapryśna do os-