Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/335

 — Jak śmiałaś niegrzeczna dziewczyno? Idź natychmiast na swoje miejsce.
 — Kochana mamo, Bebi sobie oczka wybije!
 — Jak śmiesz się odzywać! — Wracaj w tej chwili na miejsce!
 Pani Poket mówiła z taką pognębiającą wyższością, że zupełnie się zmieszałem i wydawało mi się, że jestem głównym sprawcą konfliktu.
 — Belindo — rzekł pan Poket, siedzący na drugim końcu stołu — jak możesz tak niemądrze postępować? Dżen wmieszała się tylko, aby uchronić dziecko od niebezpieczeństwa.
 — Nikomu nie pozwolę się mieszać i bardzo mnie dziwi Mateuszu, jak możesz pozwolić na to, by mnie obrażano.
 — Boże miłosierny! Czyż można dzieci dziadkami przyprawiać o śmierć i nikt nie ma prawa ich wybawić!
 — Nie chcę, by się mieszała w me sprawy! — Sądzę, że doskonale pamiętam o stanowisku, jakie zajmował mój biedny dziadek. Dżen miesza się!
 Pan Poket znowu schwycił się rękami za głowę i tym razem rzeczywiście podniósł się o kilka cali nad krzesło.
 — Słyszeliście coś podobnego? Dzieci można zabijać dziadkami, dzięki stanowisku