Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/341

poradził przedewszystkiem zwrócić się do mego opiekuna. Zrozumiałem, że czyni to z uczucia delikatności, wiedząc, że plan ten zmniejszy rozchody Herberta. Udałem się zatem do Dżaggersa i oznajmiłem mu swe życzenie.
 — Gdybym mógł kupić umeblowanie, wynajęte dla mnie — rzekłem, — jeszcze dwie lub trzy drobnostki, czułbym się tam, jak w domu?
 — Tak, tak! — mówiłem panu, że będziesz miał wydatki. No! Wieleż pan żąda?
 Odpowiedziałem, że nie wiem wiele.
 — Cóż wielkiego! Wiele? Pięćdziesiąt funtów’
 — O nie tak dużo.
 — Pięć funtów? — spytał.
 Suma ta była tak małą w porównaniu z poprzednią, że z niezadowoleniem rzekłem:
 — Ależ więcej.
 — Więcej? Ehe! — odrzekł pan Dżaggers i przybierając oczekującą pozę, włożył ręce do kieszeni, przechylił głowę na bok i oparł się o ścianę poza mną.
 — O wiele więcej? Tak mi trudno oznaczyć sumę.
 — Cóż znowu? Rachujmy. Dwie pięcio-funtówki... wystarczy? Trzy... wystarczy? Cztery... wystarczy?
 Odpowiedziałem, że zdaje mi się, że wystarczy.
 — Cztery pięciofuntówki zatem? Dobrze.