Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/021

 — Jest taka sprawa. Siedzę parę dni temu u „Trzech żeglarzy“ gdy nagle przyjeżdża Pembelczuk swoim wózkiem. On — ciągnął, oddalając się od przedmiotu — często mi dokucza: wiesz pan, przekonuje całe miasto, że jest pańskim towarzyszem i przyjacielem od samej młodości.
 — Głupstwo, Józefie! Wszak wiesz, że tyś był mym jedynym towarzyszem i przyjacielem.
 — Oczywiście, wiem to nie gorzej od ciebie, choć to już wszystko jedno — powtórzył, zlekka wstrząsając głową. — A więc Pembelczuk przychodzi do mnie do „Żeglarzy“ — pan wie, co to za przyjemność dla robotnika napić się piwa i wypalić fajkę — mówi mi: „Józefie, pani Chewiszem chciałaby z tobą pomówić“.
 — Pani Chewiszem?
 — „Chciałaby z tobą pomówić“.
 — Józef na chwilę się zatrzymał i popatrzył na sufit.
 — I cóż, Józefie? Mówię dalej.
 — Na drugi dzień zatem ubrałem się i poszedłem do pani Ch.
 — Pani Ch.? Pani Chewiszem, chcesz powiedzieć?
 — Tak do pani Ch., pani Chewiszem wszystko jedno — odpowiedział z takim wyrazem, jakby dyktował testament. — I spytała mnie: