Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/035

 Wreszcie ktoś dotknął mego ramienia, drgnąłem, obróciłem się i oczywiście byłem jeszcze więcej przestraszony, gdym przed sobą ujrzał mężczyznę w porządnem szarem ubraniu.
 — Orlik!
 — A, młody pan! Jak pan widzi, ja niemniej się zmieniłem, jak pan. Proszę, wejdź pan, wejdź. Polecono mi nie zostawiać drzwi otworem!
 Wszedłem, zamknął je i wyjął klucz.
 — Tak — rzekł, ponuro rozglądając się i idąc kilka kroków naprzód — więc i ja tu jestem!
 — Jakeś się tu dostał?
 — Przyszedłem na własnych nogach, a mój kufer przywieźli na taczkach.
 — Jak ci się tu powodzi?
 — Przypuszczam, że nieźle.
 Nie bardzo wierzyłem temu. Miałem czas namyśleć się nad jego odpowiedzią, póki powoli podnosił swe tępe spojrzenie z ziemi, wdłuż mych nóg i rąk na twarz moją.
 — Więc rzuciłeś kuźnię?
 — Czy ten dom podobny do kuźni?
 Spytałem, jak dawno porzucił kuźnię Hardżeri.
 — Tu jeden dzień tak podobny do drugiego, że nie mogę tego dokładnie powiedzieć. Jednakże znalazłem się tu wkrótce po pańskim wyjeździe.