Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/057

 Zamiast się zdziwić, z zimna krwią odpowiedział:
 — Dobrze! Więc?
 — Dobrze? Więc? Czy to wszystko, co na to powiesz?
 — Chcę spytać, cóż więcej? — odrzekł Herbert. — To już wiem i tak.
 — Skądże wiesz?
 — Skądże wiem? Od ciebie się dowiedziałem.
 — Nigdy ci tego nie mówiłem.
 — Nie mówiłeś mi! Nigdy mi nie mówisz, gdy się strzyżesz a przecież wiem o tem. Zawsze ją ubóstwiałeś, od chwili, gdym cię poznał. Przywiozłeś swą miłość wraz z tłomoczkiem. Opowiadałeś mi o tem cały dzień. Opowiadając swą historyę, od razu powiedziałeś, że od pierwszego spotkania zacząłeś ją ubóstwiać, jeszcze jako mały chłopiec.
 — No dobrze — odrzekłem, słysząc to po raz pierwszy i nie bez zadowolenia — nigdy nie przestałem jej ubóstwiać. Teraz wróciła jeszcze piękniejsza i bardziej zachwycająca, niż wówczas. I jeśli poprzednio ją ubóstwiałem, teraz ubóstwiam ją dwa razy więcej.
 — Szczęśliwym jesteś Hendlu, że ci ją przeznaczają. Nie dotykając zakazanych pytań, możemy stwierdzić, że wcale nie mamy co do tego wątpliwości. A nie wiesz, co myśli Estella o twych uczuciach?
 Smutno wstrząsnąłem głową.