Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/093

 W pierwszym pokoju spotkałem i przywitałem się z Uemnikiem; rozmawiając ze mną, według zwyczaju potarł sobie nos kartką, której wygląd bardzo mi się podobał. Ale ani słowa nie powiedział o niej, tylko wskazał głową drzwi, prosząc abym wszedł do gabinetu opiekuna. Był to listopad i pan Dżaggers stał przy kominku, oparty plecami o gzyms, z rękami założonemi pod fałdy fraka.
 — No, Pip, od dziś trzeba cię nazywać panem Pipem. Witam pana.
 Uścisnęliśmy sobie ręce, podziękowałem mu.
 — Proszę, niech pan siada.
 Usiadłem; stał w dawnej pozycyi i tylko poruszając brwiami, uparcie patrzył na swe obuwie. Było mi nieprzyjemnie; opanowało mnie uczucie, jakiemu niegdyś dawno ulegałem, gdy więzień posadził mnie na płycie grobowca. Straszne odlewy na ścianach zdawały się czynić usilne starania, aby podsłuchać rozmowę.
 — No, kochany — zaczął opiekun, zwracając się do mnie, jakbym był świadkiem i zasiadał na ławie sądowej — chciałbym powiedzieć panu parę słów.
 — Słucham zatem.
 — Jak pan przypuszcza, jak wielkie są pańskie wydatki?
 — Jak wielkie moje wydatki?