Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/094

 — Jak wielkie pańskie wydatki — powtórzył, patrząc na sufit.
 W ostatnich czasach tak często zajmowałem się sprawdzeniem rachunków, że zupełnie straciłem głowę i nie mogłem odpowiedzieć na to. Powtórzyłem to opiekunowi. Odpowiedź zdaje mi się, podobała mu się.
 — Tak myślałem, — zauważył.
 — No, mój drogi, ja zadałem jedno pytanie. Czy pan nie ma chęci zadać mi jakichś pytań?
 — Naturalnie, radbym zadać nawet niejedno, ale pamiętam warunek.
 — Zadaj jedno.
 — Czy nie odkryje mi się dziś mój dobroczyńca?
 — Nie. Zadaj drugie.
 — Czy prędko wyjaśni się tajemnica?
 — Zostaw to pytanie chwilę na boku i spytaj o co innego.
 Pomyślałem. Pozostawała jeszcze tylko jedna wątpliwość.
 — Czy otrzymam dziś cokolwiek?
 Na to pytanie pan Dżaggers odpowiedział tryumfująco:
 — Myślałem, że na tem się skończy!
 Wezwał Uemnika i polecił mu podać sobie znany mi papier. Uemnik podał i zaraz odszedł.
 — No, panie Pip, zechciej pan teraz posłu-