Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/096

weźmie obecnie w swe ręce interesy, tylko co kwartał będzie pan odbierał od Uemnika sto dwadzieścia pięć funtów; wszystko to do chwili, w której będziesz pan miał do czynienia z samym sprawcą swego stanu a nie z jego pełnomocnikiem. Mówiłem już panu, że jestem tylko jego pełnomocnikiem. Postępuję według danych mi poleceń i odbieram za to płacę. Uważam to postępowanie za nadzwyczaj niemądre, ale mnie nie za to płacą, abym sądził, czy zlecenia są mądre, czy niemądre.
 Zacząłem coś prawić o swej wdzięczności dla dobroczyńcy za jego szczodrość, ale Dżaggers zatrzymał mnie, mówiąc zimno:
 — Nie płacą mi za to, abym im oznajmiał pańskie słowa.
 Poprawił fałdy fraka i znów nasępiwszy brwi zaczął obserwować trzewiki.
 Po chwili rzekłem:
 — Zadałem panu jedno pytanie a pan polecił mi poczekać. Sądzę, że nie zrobię nic niedorzecznego, jeśli je powtórzę.
 — Cóż to było?
 — Nie wie pan, czy mój dobroczyńca prędko... — tu zaciąłem się.
 — Cóż prędko? To jeszcze nie pytanie.
 — Czy prędko przyjedzie do Londynu? Lub wezwie mnie do siebie?
 — No, widzi pan, teraz muszę przypomnieć panu ów wieczór, gdyśmy po raz pierwszy się spotkali. Co panu wówczas powiedziałem?