Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/100

Tamizy, ot i koniec. Jeśli pan da pieniądze przyjacielowi, także pan z niemi skończy! A nawet będzie przytem mniej korzyści i zadowolenia.
 Mówiąc to, szeroko otworzył usta.
 — Jednakże to nie pocieszające.
 — Dlatego też powiedziałem.
 — A więc pańskiem zdaniem człowiek nigdy nie powinien...
 — Dawać drugiemu ruchomego majątku? Naturalnie, że nie, chyba że chce się od niego uwolnić i to jeszcze pytanie, wiele może poświęcić.
 — I to pańskie przekonanie, panie Uemnik?
 — Takie jest moje przekonanie tu w kancelaryi.
 — Aha! Ale czy będzie takiem w Uolworcie?
 — Panie Pip, Uolwort swoją drogą, kancelarya swoją drogą. Zupełnie jak mój ojciec jedno, Dżaggers drugie. Nie można ich mieszać. Moje uolworckie przekonanie można poznać tylko w Uolworcie, a tu poznaje pan tyiko moje urzędowe przekonanie.
 — Dobrze, dobrze — rzekłem, czując, że ciężar zwalił mi się z piec. — W takim razie napewno odwiedzę pana w Uolworcie, może pan być pewny.
 — Serdecznie proszę.