Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/124

jak zwykle, królowała. Drummel tak jej towarzyszył a ona — tak życzliwie się z nim obchodziła, że postanowiłem rozmówić się z nią, korzystając z pierwszej lepszej okoliczności. Siedziała na boku między kwiatami, oczekując na panią Brendli, aby wrócić do domu. Stałem obok niej, ponieważ zawsze je odprowadzałem w podobnych razach.
 — Zmęczyłaś się Estello?
 — Trochę.
 — Tak, musiałaś się zmęczyć.
 — Powiedz raczej, że nie powinnam. Muszę jeszcze dziś przed snem napisać list.
 — I opisać dzisiejsze zwycięstwo. To już marne zwycięstwo Estello.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? Nie wiedziałam, żem odniosła zwycięstwo.
 — Estello! spojrzyj oto na tego młodzieńca w kącie, który obecnie na nas patrzy.
 — Czemże on zasługuje na mą uwagę?
 — Właśnie o to samo i ja chciałem spytać. Cały wieczór kręcił się koło ciebie.
 — Mole i inne robactwo kręci się koło zapalonej świecy. Czyż to wina świecy?
 — Nie. Ale czy Estella temu nie winna?
 — No — odrzekła, śmiejąc się — możliwe. Ale myśl sobie, co chcesz.
 — Estello, wysłuchaj mnie. Boli mnie, że przyjmujesz zabiegi, takiego półgłówka, jak Drummel. Wiesz o tem, że nim pogardzają?