Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/149

chał do mnie w nocy wuj i dlatego trzeba zarządzić pewne zmiany w śniadaniu. Podczas, gdy one przesuwały meble i strasznie kurzyły, umyłem się, ubrałem i znowu usiadłem przy ogniu, oczekując na śniadanie.
 Wkrótce drzwi otworzyły się i wszedł on. Nie mogłem nań patrzyć, a w dzień wydał mi się jeszcze wstrętniejszym.
 — Nie wiem, jak pana nazywać — rzekłem po cichu. — Powiedziałem, że pan jest moim wujem.
 — Dobrze, mój chłopcze, nazywaj mnie wujem.
 — Nazywałeś się pan jakoś na statku.
 — Oczywiście, nazywałem się Prowisem.
 — Czy pan ma zamiar zatrzymać to nazwisko?
 — Dlaczegoby nie, nie jest gorszem od innego i zostaję przy niem, jeśli zechcesz.
 — A jakie jest pańskie rzeczywiste nazwisko?
 — Magwicz. Abel Magwicz.
 — A do jakiego zawodu pana przeznaczano?
 — Do zawodu niegodziwca — rzekł poważnie, jakby rzeczywiście istniał taki zawód.
 — Kiedy pan wszedł wczoraj w nocy....
 — Więc cóż, mój chłopcze?
 — Kiedy pan wchodził do bramy i pytał o mnie, czy pan był sam, czy nie?