Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/150

 — Sam, oczywiście sam.
 — Przy bramie był kto?
 — Nie zwróciłem na to uwagi. Nie znałem widocznie tutejszych zwyczajów. Zdaje mi się jednak, że ktoś zaraz za mną wszedł.
 — Znają pana w Londynie?
 — Myślę, że nie! — rzekł, trącając się palcem w szyję.
 Krew mi uderzyła do głowy.
 — A przedtem pana znali?
 — Niewielu, chłopcze. Mieszkałem na prowincyi.
 — A sądzono pana w Londynie?
 — Którym razem? — spytał, żywo patrząc na mnie.
 — Ostatnim.
 Skinął głową.
 — Wówczas poznałem Dżaggersa. Bronił mnie.
 Chciałem się zapytać, za co go sądzono, ale uchwycił nożyk i machnąwszy nim w powietrzu, rzekł:
 — Choć trochę przewiniłem, ale winy swe już okupiłem pracą.
 To powiedziawszy, zabrał się do śniadania.
 Jadł z jakąś nieprzyjemną żarłocznością i wogóle czynił to ordynarnie i głośno. Stracił już parę zębów od czasu, gdym go widział na bagnach i teraz, gdy pochylał głowę, aby