Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/177

 — Odeszła wreszcie! Co? odprowadzili ją do szpitala obłąkanych?
 — Tak — odrzekła Kompensonowa.
 — Czy kazaliście jej pilnować i nie wypuszczać?
 — Tak.
 — I odebrano jej całun?
 — Tak, tak, wszystko już zrobiono.
 — Jesteś dobrą kobietą. Nie zostawiaj mnie samego pod żadnym pozorem. Dziękuję ci.
 Spokojnie przespał noc do piątej rano znów zerwał się ze strasznym krzykiem:
 — Ona tu! Znów z całunem! Rozwinęła go i wychodzi z za rogu! Podchodzi do łóżka. Trzymajcie mnie, nie pozwólcie jej dotknąć mnie! A! zamachnęła się tym razem. Nie dajcie jej narzucić na mnie całuna! Nie dozwólcie podnosić mnie! A, podnosi mnie! Trzymajcie!
 W tej chwili silnie się rzucił i padł martwy.
 Kompenson przyjął tę wiadomość z najzupełniejszym spokojem. Wkrótce zacząłem z nim pracować. Ale od samego początku przysiągł obłudnie na mą czarną książeczkę, na którą przysięgał i twój przyjaciel.
 Opowiadanie różnych interesów Kompensona. w których uczestniczyłem zajęłoby cały tydzień, wprost wam powiem, że człowiek ten zawikłał mnie w swe sieci tak, że stałem się jego niewolnikiem. Wiecznie miałem u niego