Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/186

 — Obrzydliwe miasteczko. Pan zdaje się tutejszy?
 — Tak. Opowiadano mi, że te strony są nadzwyczaj podobne do pańskich miejsc rodzinnych.
 — Zupełnie nie.
 Tu Drummel popatrzył na swe buty, ja zaś na swoje; potem on spojrzał na moje a ja na jego.
 — Pan tu już bawi od dawna?
 — Dość długo, tak że miasteczko mocno mi już dokuczyło.
 — Długo pan zabawi?
 — Nie wiem. A pan?
 — Nie wiem.
 Poczułem po wrzeniu swej krwi, że jeśli pan Drummel choć zlekka dotknie mnie ramieniem, wyrzucę go przez okno a także, że jeśli ja go dotknę ramieniem, wrzuci mnie w po blizki dół.
 Zaczął gwizdać. Ja również.
 — Słyszałem, że tu w okolicy wiele moczarów?
 — Tak. I cóż z tego?
 Pan Drummel spojrzał na mnie, potem na me obuwie, zawołał: — O! i zaśmiał się.
 — Wesoło panu, panie Drummel?
 — Nie, niezbyt. Chciałbym przejechać się konno i dla rozrywki obejrzeć moczary. Mówiono mi, że tam dalej są wsie, zajazdy, kuźnie i tak dalej. Hej, człowieku!