Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/187

 — Co pan rozkaże?
 — Koń gotów?
 — Przy bramie.
 — Poczekaj. Pani dziś nie pojedzie. Pogoda brzydka.
 — Słucham.
 Drummel spojrzał na mnie z wyrazem wstrętnego tryumfu, który dotknął mnie do głębi serca. Pomimo że był strasznie głupi, tak mnie to rozgniewało, że gotów byłem, jak rozbójnik z powieści, porwać go i wepchnąć do pieca. Jedno tylko obaj uświadamialiśmy sobie, że bez obcej pomocy żaden z nas nie odejdzie od kominka. Staliśmy tak ramię przy ramieniu, noga przy nodze, trzymając ręce za sobą i nie ruszając się ani na krok. Konia widać było przy bramie, śniadanie moje stało już na stole, lokaj proponował mi, bym zasiadł do jedzenia. Kiwnąłem mu głową, ale żaden z nas nie ruszył się z miejsca.
 — Dawno był pan w klubie?
 — Nie. Gdym był po raz ostatni, zięby mi dokuczyły.
 — Było to wówczas, gdyśmy mieli nieporozumienie?
 — Tak.
 — Tak! tak! Niepięknie się pan wówczas znalazł. Nie wypadało bowiem tracić cierpliwości.
 — Panie Drummel, pan nie może mi udzie-