Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/188

lać uwag w tym razie. Jeśli tracę cierpliwość (choć wtedy wcale jej nie straciłem), to nigdy nie rzucam szklankami.
 — A ja rzucam.
 Spojrzałem! nań z wzrastającym gniewem i rzekłem:
 — Panie Drummel, nie szukałem rozmowy z panem i wogóle nie uważam jej za przyjemną.
 — Zgadzami się z tem i nie zmuszam pana do niej.
 — Dlatego proszę o przerwanie a także i wszelkich stosunków między nami.
 — Bardzo chętnie. Sambym to panu zaproponował a nawet prawdopodobniej uczyniłbym to bez propozycyi. No, nie trać pan cierpliwości. Bo i bez tego pan jej dość stracił.
 — Co pan chce przez to powiedzieć?
 — Hej, człowieku! — zawołał Drummel zamiast odpowiedzi.
 Lokaj zjawił się.
 — Słuchajno! Czyś dobrze zrozumiał, że młoda pani nie pojedzie konno i że dziś u niej będę na obiedzie?
 — Zdaje mi się.
 Mówiąc to lokaj dotknął ręką mej przestygłej herbaty i popatrzywszy na mnie błagalnym wzrokiem, wyszedł z pokoju. Drummel uważając, by nie dotknąć mego ramienia wyjął z kieszeni cygaro i odgryzł koniec, zupełnie nie okazując zamiaru odejścia. Kipia-