Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/239

tak święcie mą tajemnicę, jak uchowałeś swoją?
 — Oczywiście.
 — I będziesz uspokojony?
 — Znacznie spokojniejszy.
 — Jesteś nieszczęśliwy?
 Zadała to pytanie, nie patrząc na mnie, ale tonem niezwykłego współczucia.
 Nie mogłem od razu odpowiedzieć. Głos mi się załamał. — Oparła lewą rękę na lasce i złożyła na niej głowę.
 — Bardzo jestem nieszczęśliwy, pani Chewiszem; ale pani nie zna przyczyn mego niepokoju. To jest właśnie tajemnica, o której pani mówiłem.
 Podniosła głowę i znów zaczęła patrzyć w ogień.
 — Z twej strony bardzo szlachetnie, iż nie przyznajesz się, że masz jeszcze inne powody, by czuć się nieszczęśliwym. Nieprawdaż?
 — Niestety, prawda.
 — Czy mogę zmniejszyć twe troski, pomagając przyjacielowi? Nie mogłabym tobie samemu w czemkolwiek usłużyć?
 — Nie. Dziękuję pani, zwłaszcza za współczucie. Ale nic właściwie nie potrzebuję.
 Wstała z krzesła i zaczęła się rozglądać, szukając widocznie papieru i pióra. Nie znalazła ich jednak, wyjęła więc z woreczka maleńki notesik i zaczęła pisać w nim ołówkiem.