Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/243

 — Pani Chewiszem — rzekłem, jak mogłem najdelikatniej. — mogę wyznać, że znam życie pani i to znam je od chwili przeniesienia się do Londynu. Dola pani głęboko mnie wzruszyła i współczuję szczerze nieszczęściom pani. Czy pani pozwoli zadać mi jedno pytanie, dotyczące Estelli?
 Siedziała na podłodze, trzymając się krzesła z głową opartą na rękach.
 Uważnie popatrzywszy na mnie, rzekła: — proszę!
 — Kto jest ojcem i matka Estelli?
 Wstrząsnęła głową.
 — Nie wie pani?
 Znowu ten sam ruch.
 — Czy pan Dżaggers sam przywiózł ją pani, czy też przysłał z kimś?
 — Sam przywiózł.
 — Niech pani z łaski swojej opowie, jak się to stało?
 Odrzekła bardzo cichym głosem i nadzwyczaj wolno:
 — Długo sama mieszkałam zamknięta w tych pokojach (nie mogę powiedzieć, jak długo, bo wiesz dobrze, jak tu zegary czas pokazują). Wreszcie powiedziałam Dżaggersowi, że pragnę wziąć na wychowanie maleńką dziewczynkę i wybawić ją od tego losu, jaki mnie spotkał. Po raz pierwszy poznałam go, gdym mu powierzyła kupno tego domu; przeczy-