Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/260

coś w rodzaju uśmiechu, a Uemnik nabrał odwagi.
 — Co to znaczy? Pan masz starego ojca i szczęśliwie i spokojnie pędzisz życie?
 — Więc cóż z tego? Nie przyprowadzam go tutaj i tu się nie weselę.
 — Pip — rzekł Dżaggers, biorąc mnie za rękę i otwarcie uśmiechając się — ten człowiek musi być najwprawniejszym oszustem w całym Londynie.
 — Stanowczo nie, myślę, że co do tego nikt panu nie dorówna.
 Znów spojrzeli na siebie tak dziwnie, jak przedtem. Każdy z nich bał się widocznie wpaść w pułapkę.
 — Pan ma wesoły i miły dom?
 — Jeśli to nie przeszkadza mym zajęciom, może być wesoły i przyjemny. A nawet, gdy teraz patrzę na pana, nie dziwiłbym się zupełnie, gdyby i pan pomyślał i postarał się o to, by stworzyć sobie miły domek i u domowego ogniska odetchnąć po tylu latach pracy.
 Pan Dżaggers pokręcił trzy razy głową i westchnął.
 — Pip, nie będziemy mówić o marzeniach, lepiej od nas znasz się na tych rzeczach. Wszystkiego doświadczyłeś tak niedawno; ale o sprawie powiem ci swe przypuszczenie. Pamiętaj, że tylko przypuszczenie nic stanowczego.