Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/278

jąc głową, z rękami wciąż jeszcze złożonemi na stole, wstrząsnęła mnie dreszczem. Milcząc śledziłem go; wyciągnął rękę w stronę sąsiedniego kąta i dobył stamtąd broni w miedzianej oprawie.
 — Znasz to? Przypominasz sobie, gdzieś to widział poprzednio! Mów, bydle!
 — Tak.
 — Przez ciebie straciłem to miejsce? Mów, czy przez ciebie?
 — Czyż mogłem postąpić inaczej?
 — Tyś to zrobił i to samo wystarczyłoby już. Jak śmiałeś stawać między mną a dziewczyną, która mi się podobała?
 — Kiedy to było?
 — Kiedy tego nie było? Czyś nie ty oczernił starego Orlika w jej oczach.
 — Sam się oczerniłeś, sam na toś zasłużył. Nie mógłbym ci nic złego uczynić, jeślibyś sam dla siebie nie był wrogiem.
 — Łżesz, łajdaku! I „nie poskąpisz ani trudów, ani pieniędzy, aby mnie usunąć z okolicy“, nie tak? — rzekł, powtarzając moje słowa, które powiedziałem do Biddi podczas naszego ostatniego widzenia. A więc i ja ci coś oznajmię. Nigdy bardziej nie potrzebowałeś usunięcia mnie z tych okolic, jak w noc dzisiejszą. Tak, to wartoby było twych pieniędzy do ostatniego miedziaka, szeląga a nawet ze dwadzieścia razy więcej! — I kiwnął mi gło-