Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/286

baczyć, kto mnie podtrzymuje, wciąż patrzyłem na drabinę, gdy nagle między mną a drabiną ukazała się znajoma mi twarz chłopca od Trebba!
 — Zdaje się, że wszystko w porządku — rzekł. Jest tylko bardzo blady!
 Na te słowa twarz podtrzymującego mnie pochyliła się nade mną, poznałem ją.
 — Herbert! Boże miłosierny?...
 — Cicho, cicho, Hendlu. Nie bój się.
 — I nasz dawny przyjaciel Startop! — zawołałem, gdy tenże pochylił się również.
 — Nie zapominaj o naszej sprawie. — rzekł Herbert — a przedewszystkiem nie niepokój się.
 Wzmianka ta pobudziła mnie do zerwania się, ale ból w ręce zmusił mnie znowu do opadnięcia na podłogę. — Jeszcze termin nie minął, Herbercie — mów prędko? Wiele czasu tu przebyłem? — Zdaje mi się, że przeleżałem tu bardzo długo — cały dzień i całą noc — dwa dni i dwie noce — może dłużej.
 — Jeszcze pora nie nadeszła. Dopiero noc z poniedziałku na wtorek.
 — Chwała Bogu!
 — Masz jeszcze cały wtorek na wypoczynek. Jednakże ty jęczysz, drogi Hendlu. Gdzieś zraniony? Czy możesz stać?
 — Tak, tak. Mogę chodzić. Nic mnie nie boli, tylko ta ręka.