Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/303

 — Wiem już, co myślę.
 — Myślisz, że to dozorcy cłowi?
 — Tak sądzę.
 — No, to źle sądzisz.
 — Czyż?
 Brudny chłopiec wypowiedział to ostatnie wiele mówiące słowo z wyrazem najgłębszego przekonania w słuszność swego przypuszczenia i z tymi samym wyrazem zdjął przemoczony but, popatrzył na niego, wysypał z niego piasek na podłogę i znowu włożył. Wszystko to wykonał ze spokojem młodzieńca, przekonanego o właściwości swego postąpienia.
 — A gdzież według ciebie podzieli swe guziki? — spytał gospodarz, wahając się już w swem mniemaniu.
 — Gdfcie podzieli guziki? Do wody wrzucili. Połknęli. Posiali, by groch wyrósł. Gdzie podzieli guziki!...
 — Nie unoś się Dżek.
 — Dozorca cłowy wie, gdzie ma ukryć guziki, gdy mu przeszkadzają — ciągnął Dżek, powtarzając te słowa z wyrazem najwyższego wstrętu. — Czterowiosłowiec z dwoma wioślarzami nie będzie jeździł w górę i w dół, bez względu na przypływ i odpływ, chyba, że pod tem kryje się jakiś podstęp cłowy.
 Mówiąc to, wyszedł a gospodarz uważał za właściwe pozostawić ten temat na stronie.
 Jednakże rozmowa przestraszyła nas,