Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/315

zieniu. Gdy jestem w domu myśli moje tylko nim zajęte.
 Straszne położenie Magwicza tak było nieznośnem dla nas, że nie mogliśmy wprost mówić o niem.
 — Przyjacielu, muszę cię zaniepokoić pytaniem, ale usprawiedliwia mnie blizkość naszej rozłąki. Czyś pomyślał o swej przyszłości?
 — Nie, bałem się myśleć o tem.
 — Nie możesz jednak uniknąć przyszłości. Chciałbym, byś zastanowił się wraz ze mną, co będziesz robił.
 — Dobrze.
 — W nowej filii naszego domu, potrzeba...
 Widziałem, że z delikatności unika rzeczywistej nazwy i dlatego poddałem: „pomocnika“.
 — Pomocnika. Mam nadzieję, że ten, ktoby objął tę posadę z pomocą swego przyjaciela, mógłby stać się z czasem wspólnikiem. Jednem słowem, Hendlu, czy chciałbyś przyłączyć się do nas?
 Było coś ujmującego i czarującego w sposobie, z jakim wymówił „Hendlu“, jakby przygotowując do poważnej rozmowy, ale nagle zmienił ton i wyciągnąwszy rękę, kończył przemowę, jakby jaki uczeń przed profesorem.
 — Mówiliśmy o tem często z Klarą i wprost prosiła mię ze łzami w oczach, abym ci powie-