Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/337

 Powoli przyszedłem do siebie i zaczęliśmy wesoło rozmawiać, jak dawniej na starych okopach. W mych oczach Józef przez ten długi czas zupełnie się nie zmienił; zawsze był prostym i szanownym Józefem.
 Po powrocie do domu znów przeniósł mnie z powozu na rękach do pokoju. Do tej chwili nie dotykaliśmy ani razu kwestyi zmiany mego położenia i nie wiedziałem jeszcze, czy wie co o ostatnich moich przejściach. Tak bardzo wątpiłem o sobie i tak polegałem na nim, że długo nie wiedziałem, czy dobrze z mej strony wszczynać tę rozmowę, jeśli on jej unika.
 — Czyś słyszał Józefie, kto był mym dobroczyńcą? — odważyłem się go wreszcie zapytać po spacerze.
 — Słyszałem, że nie pani Chewiszem.
 — A wiesz kto?
 — Słyszałem, że człowiek, który przesłał ci dwa funtowe bilety.
 — Tak, ten sam.
 — Zadziwiające! — rzekł zupełnie spokojnie.
 — Czy wiesz, że umarł?
 — Kto? Ten człowiek, który ci przysłał bilety?
 — Tak.
 — Zdaje się, zdaje się, że słyszałem od kogoś, że on... tego...
 — Wiesz, kto to był?