Strona:PL Karol Dickens - Wigilja Bożego Narodzenia.djvu/29

do kieszeni w chwilach głębokiego zamyślenia. Uczynił to obecnie, nie podnosząc się z ziemi.
 — Taka wędrówka, szepnął — straszne... straszne... To dlatego, żeś był zamknięty w kantorze? Opóźniłeś się z tem za życia?
 — Opóźniłem! powiedz raczej: zaniedbałem! — rzekł duch. — Cóż mię poza kantorem obchodziło?
 — Od siedmiu lat — wybąknął Scrooge w zamyśleniu — i ciągle w drodze?...
 — Tak, bez odpoczynku, bez wytchnienia; wieczne zgryzoty i męki sumienia.
 — Czy szybko podróżujesz?
 — Na skrzydłach wiatru.
 — Więc chyba obleciałeś już świat cały?
 Upiór wydał jęk przytłumiony, na który Scrooge’owi włosy powstały na głowie, i oddech zaparł się w gardle.
 — Okuty, uwięziony, skazany na wieczne tułactwo, błąkać się będę bez końca, rozumiesz? Bez końca patrzeć na to, czego nie chciałem widzieć podczas krótkiego życia. Nie chciałem brać udziału w ciężkiej pracy ludzkości, przez Boga wyznaczonej nam na ziemi, a teraz wieczność cała pokuty i żalu nie wynagrodzi tamtych chwil straconych, których mogłem użyć tak dobrze! Sam kułem własny łańcuch, sam zgotowałem sobie te męczarnie — zaniedbaniem, zapomnieniem. —
 — Byłeś zawsze bardzo sumienny, bardzo akuratny, zręczny — wtrącił Scrooge, który przebiegał myślą własny żywot.
 — Interesa! — jęknął duch, znowu załamując ręce. — Interesa! Czyż ludzkość była moim