Strona:PL Karol Dickens - Wigilja Bożego Narodzenia.djvu/31

 — Dziś przyszedłem cię ostrzedz. Pozostał jeszcze słaby promyczek ratunku, nadzieja uniknięcia mego losu. Tę nadzieję przyniosłem ci, Ebenezerze.
 — Byłeś zawsze dobrym wspólnikiem, życzliwym przyjacielem, Marley'u... zapisałeś mi cały majątek... — rzekł Scrooge.
 Dziwny, okropny uśmiech wykrzywił twarz Marley'a, gdy usłyszał te słowa.
 — Nawiedzą cię jeszcze trzy duchy — dodało widmo.
 Scrooge zbladł, jak trup.
 — Więc to ma być ta nadzieja, o której mówiłeś, Jakóbie? — zapytał konającym głosem.
 — Tak.
 — Ja... jabym wolał co innego... — rzekł Scrooge. — Ja nie mogę...
 — Bez tych odwiedzin — niema dla ciebie ratunku. Przygotuj się i czekaj pierwszego z nich jutro, gdy na wieży wybije pierwsza po północy.
 — A czyby wszyscy trzej nie mogli przyjść odrazu? toby już było lepiej — i prędzej — szepnął Scrooge.
 — Drugi zjawi się o tejże godzinie nocy następnej, trzeci, w trzecią noc z kolei, kiedy zegar wybije północ. Mnie nie ujrzysz już nigdy, lecz dla własnego dobra zapamiętaj, co zaszło między nami.
 Widmo podniosło chustkę i podwiązało nią głowę. Domyślił się tego Scrooge, posłyszawszy chrzęst zębów, gdy obie szczęki znowu zetknęły