Strona:PL Karol Dickens - Wigilja Bożego Narodzenia.djvu/52

 — Kto inny — mówiła — zajął moje miejsce w twem sercu.
 — Któż taki? — pytał tamten Scrooge niecierpliwie.
 — Złoty cielec.
 — To jest sprawiedliwość ludzka! Świat brzydzi się ubóstwem i gardzi niem, a skoro ktoś rozsądny i przezorny dąży do tego, aby się z niego otrząsnąć, aby zdobyć majątek, zaraz go zasypują wyrzutami, i sądzą z niepojętą surowością.
 — Widziałam, jak pod wpływem obawy ubóstwa gasnęły najszlachetniejsze twe uczucia. Chciwość, żądza złota, wszystko pochłonęły. Czy możesz temu zaprzeczyć?
 — Stałem się rozsądniejszy i nic więcej. Względem ciebie nie zmieniłem się w niczem.
 Wstrząsnęła głową na znak powątpiewania. »Bodajby nowo obrana droga przyniosła ci szczęście i spokój. Nie mamy względem siebie żadnych obowiązków. Zwalniam cię z danego słowa«.
 Usiłował się usprawiedliwiać, lecz szło mu tak niezręcznie, iż widać było radość, jakiej doznał z powodu tego zerwania.
 Odeszła.
 — Duchu! — jęknął Scrooge — nie pokazuj mi już nic więcej. Odprowadź mnie do domu. Przestań pastwić się nade mną!
 — Jeszcze jedno widzenie — odpowiedział duch nieubłagany.
 — Nie, nie, już nic więcej, nie chcę już nic widzieć! Nic mi już nie pokazuj.