Strona:PL Karol Dickens - Wigilja Bożego Narodzenia.djvu/76

 — Bardzo krótkie. Moje życie kończy się tej nocy.
 — Tej nocy?
 — Tak, o północy. Słuchaj, godzina się zbliża.
 Zegar wybił trzy kwadranse na jedenastą.
 — Wybacz mojej ciekawości — rzekł nieśmiało Scrooge, — lecz widzę, że coś wysuwa się z pod twego płaszcza. Co to jest?
 — Patrz!
 Z fałdów szaty odsłonił dwoje dzieci wynędzniałych, zmizerowanych, odrażających nędzą i niechlujstwem. Dzieci uklękły u stóp ducha, trzymając się jego sukni.
 — Patrz! — powtórzył duch, ukazując je skąpcowi.
 Scrooge cofnął się na widok tego wcielonego nieszczęścia, chciał coś mówić, lecz słowa zamarły mu na ustach.
 — Czyje to dzieci? — szepnął.
 — Ludzi, — bracia twoi. Jedno zwie się nędza, a drugie ciemnota. Na ich czole wyryte wasze potępienie, nieuczynni bogacze! Strzeżcie się! Oświecajcie, i wspierajcie braci, bo inaczej biada wam! biada!
 — One potrzebują opieki, schronienia! — zawołał Scrooge, gotów do wszelkiej ofiary.
 — Alboż to niema więzień, domów zarobkowych? — mówił duch z gorzką ironią, powtarzając wyrazy Scrooge’a.
 Zegar uderzył północ.
 Scrooge chciał coś powiedzieć, lecz ducha