Strona:PL Karol Dickens - Wigilja Bożego Narodzenia.djvu/79

 Duch zatrzymał się w blizkości małej grupy bankierów, a Scrooge, widząc rękę, wyciągniętą w tym kierunku, zwrócił uwagę na to, co mówili.
 — Nic więcej nie wiem, — zapewniał tłusty jegomość. — Słyszałem tylko, że umarł.
 — Kiedy? — zapytał inny.
 — Zdaje się, że tej nocy.
 — Cóż mu się stało? czy chorował? — wtrącił trzeci, zażywając tabaki. — Zawsze byłem pewny, że ten nie umrze nigdy.
 — Na co umarł? — powtórzył pierwszy, ziewając przeciągle. —
 — A Bóg go raczy wiedzieć.
 — A cóż zrobił z pieniędzmi? Jak rozporządził majątkiem? — pytał ciekawie ktoś z boku.
 — Nie wiem tych szczegółów, musiał zapisać komuś — to pewna, że nie mnie.
 Wszyscy się rozśmieli.
 — Ciekaw jestem, kto też pójdzie za pogrzebem?
 — Z nikim nie żył, nie wiem nawet, czy miał jaką rodzinę, niema żadnych zaproszeń. A możebyśmy poszli wszyscy razem? Tak sobie, przez ciekawość. Kto z was łaskaw, służę powozem.
 — Skądże ochota? — zapytał nizki, pękaty jegomość.
 — Skąd? Zdaje mi się, że ja chyba byłem najbliższym jego znajomym. Gdy spotkaliśmy się na ulicy, zawsze zamienialiśmy choć parę wyrazów. Naturalnie o interesach! Żegnam panów, godzina poczty, do widzenia!
 Gromadka się rozeszła. Scrooge znał ich