Strona:PL Karol May - Święty dnia ostatniego.djvu/121

 — Tak. Skąd to pytanie?
 — Ponieważ chciałbym wiedzieć, czy go sennor uważa za człowieka uczciwego?
 — Naturalnie, że tak! Przecież to człowiek honoru, a wyświadczył mi już znaczne usługi!
 — Więc zna go pan już dłuższy czas?
 — Od wielu lat! Poleciła mi go osoba, której każde słowo ma dla mnie wielką wagę; od tej chwili aż do dnia dzisiejszego posiadał Melton moje bezgraniczne zaufanie. Pan, jak się zdaje, sądzi o nim inaczej?
 — Zupełnie inaczej!
 — Prawdopodobnie obraził pana nieopatrznie i ma pan do niego uprzedzenie?
 — Nie! Przeciwnie, okazywał mi uprzejmość, niemal przyjaźń. Pozwól pan, że opowiem wszystko od początku!
 Usadowił się wygodnie na swojem krześle z wyrazem wielkiego zaciekawienia, ja zaś opowiedziałem mu, co przeżyłem w Guaymie i w drodze do hacjendy, — jakie poczyniłem spostrzeżenia i co z tego wszystkiego wywnioskowałem. Hacjendero przysłuchiwał się, nie drgnąwszy nawet powieką i nie wypowiedziawszy ani jednego słowa. Natomiast, gdy skończyłem, zaśmiał się ironicznie i zapytał, patrząc niedowierzająco zpodełba:
 — Pan mi opowiada prawdziwe fakty?
 — Ani słowa ponadto!
 — Z legitymacji, którą mi sennor pokazał, dowiedziałem się, że pan pisał, czy też miał pisać sprawozdania do gazety. Czy pisał pan już kiedy jaką nowelę?
 — Tak!
 Na to zerwał się z krzesła i zawołał, śmiejąc się