Strona:PL Karol May - Święty dnia ostatniego.djvu/150

 — Pociesz się tem, że oczy Old Shatterhanda, które są bardziej wyćwiczone, nie wiele więcej mogą odkryć. Ale są oczy ciała i oczy ducha. Gdy jedne zawodzą, trzeba uciec się do drugich!
 — Oczy mojego ducha nie widzą więcej, niż oczy ciała!
 — Ponieważ zwracasz je prawdopodobnie we fałszywym kierunku.
 — Więc niech mi Old Shatterhand powie, dokąd zwrócić mam myśli!
 — Naturalnie za wodzem Yuma!
 — To czyniłem przecież dotychczas, a jednak bez powodzenia!
 — Ponieważ snujesz je wyłącznie od dzisiaj. Zacznij, od dnia wczorajszego! — Gdy obydwaj napastnicy uciekali, stałeś przecież na występie skalnym i mogłeś lepiej widzieć, niż ja. Pojechali prosto wzdłuż doliny. Kiedy obraliśmy ten sam kierunek, podczas całej drogi, nie zauważyliśmy ani ich samych, ani ich śladów. O czem to może świadczyć?
 — Prawdopodobnie opuścili dolinę, jak mogli najprędzej.
 — Ja także tak sądzę! Zbocza doliny są strome. Czy jeździec może się po nich wydostać na górę?
 — Nie! Musieli skręcić w jeden z wąwozów, wpadających do doliny.
 — Tak! Widzę, że mój młody brat umie korzystać z oczu swego ducha! Oni oczywiście nie wybrali na los szczęścia pierwszego lepszego wąwozu.
 — Nie; wjechali do tego wąwozu, w którym czekali ich wojownicy!