Strona:PL Karol May - Święty dnia ostatniego.djvu/173

nie możesz; zwróciłoby to uwagę!
 Herkules usiadł i rzekł:
 — Ma pan prawdopodobnie doniosłe powody, aby skradać się potajemnie. Gdyby pana zobaczono, nie chciałbym siedzieć w pańskiej skórze, a to z powodu Meltona.
 — Jakto?
 — Napadłeś pan go przecie z ukrycia i obrabowałeś. Zabrano mu pieniądze i broń. Tylko z trudem zdołał uciec; w drodze spotkało go nowe nieszczęście: wskutek ciemności runął wraz z koniem i złamał ręce!
 — Ach, tak!
 — Tak — tak! A w dodatku skradł pan konie!
 — To prawda; przyznaję, chociaż nie ja właściwie to uczyniłem. Namówiłem tylko do tej kradzieży!
 — Pyszny z pana jegomość! Ale żarty nabok! — Gdzieś się pan podziewał przez cały czas i co się stało z posadą buchaltera?
 — Nie dostałem jej, bo nie chciałem przyjąć; a podziewanie się — byłem tam, gdzie prawdopodobnie włóczyć się będę jeszcze przez dłuższy czas, mianowicie, w okolicy hacjendy.
 — Poco? W jakim celu? Czy ciągle jeszcze dręczą pana podejrzenia?
 — Moja nieufność okazała się uzasadniona. Hacjenda zostanie napadnięta przez Indjan!
 — Proszę bardzo! Już ja ich przyjmę! Widzę tych czerwonoskórych pod mojemi pięściami!
 — Niech pan tego tak nie lekceważy! Mówię poważnie! Czy nie przybył tu niejaki Weller?
 — Tak! Przybył dzisiaj po południu.